alltaf verður maður jafnhissa þegar fyrsti snjórinn lætur sjá sig! lélegu sumardekkin eru ennþá undir bílnum og bíða eftir því að gunni minn komi heim af sjónum svo hægt sé að skipta yfir á vetrardekk. ég er of mikil prinsessa og of ólétt til að nenna að standa í því sjálf.

annars líður ekki á löngu þar til gunni minn kemur heim í frí en hann mun samt missa af 20 vikna sónarnum og það finnst mér leiðinlegt. hins vegar er það mikill kostur að tæknin er orðin svo mikil að ég fæ upptöku á dvd af krílunum til að sýna honum þegar hann kemur heim. en aumingja gunni minn fær ekki mikið frí þegar hann kemur heim; það þarf að byrja að skipta um glugga í húsinu og byrja að færa tölvuherbergið upp og græja barnaherbergið niðri, hann þarf að skipta um dekk eins og áður sagði, klára grindverkið sem hann byrjaði á í ágúst, setja vetrarhlíf utan um jenna (öspina sem við bindum miklar vonir við), stjana við mig og bumbubúana, knúsa mig mikið og lengi og ég veit ekki hvað og hvað... en mikið hlakka ég til að sjá gunna minn...