ekki nema hálft ár síðan síðast...hvert hefur tíminn flogið?
alla vega þá hefur ekki verið tíðindalaust hér hjá litlu stórfjölskyldunni. dúettinn er sprækur, enda að verða ársgömul og það styttist í að þau fari að labba. tennurnar koma hver af annarri og hárið sprettur, þó það gerist heldur hægt. gunni minn er ennþá sjómaður dáðadrengur á því gæðaskipi Huginn VE og húsmóðirin er heimavinnandi með börnin og verður það a.m.k. fram á næsta haust, jafnvel lengur. það er nefnilega nóg að gera með tvö lítil sem stækka og stækka og verða skemmtilegri og skemmtilegri.
elskuleg mamma mín lést 30. nóvember. hún greindist með krabbamein í heila í ágúst. þetta hefur því verið erfitt haust fyrir alla fjölskylduna. lucy systir er flutt til okkar og því hefur fjölgað um 3 í fjölskyldunni á þessu ári. við bindum miklar vonir við næsta ár og krossleggjum putta að þurfa ekkert að eyða tíma á spítala árið 2010.
gleðilegt ár! (fyrir þennan eina sem enn nennir að kíkja hingað inn...)

ég er hér enn!!! það er bara soltið mikið að gera...

dúettinn er sprækur sem aldrei fyrr en það er auðvitað brjálað að gera síðan gunni minn fór á sjóinn.

meira síðar....vonandi...

Undanfarið...

Það er alltaf mikið að gera á stóru heimili. Þó að litla stórfjölskyldan sé ekki fjölmenn þá er samt nóg að gera. Að minnsta kosti það mikið að það gefst ekki tími til að skrifa hér inn!
Við vorum í höfuðborginni um síðustu mánaðamót með Ella í læknisvitjunum sem enduðu í tveimur aðgerðum en allt er í besta lagi núna þó að þetta hafi tekið á þá. Milli aðgerða var nýjasta frænkan skírð, hún Hrafnhildur Helga og ég og sonurinn skelltum okkur til veislunnar meðan Gunni og dóttirin skruppu heim til Eyja.
Gunni fór í steggjapartý í mánuðinum og ég í gæsapartý. Auðvitað var fylgst með Júróvisjón, en þriðja árið í röð skrópaði ég í partýinu hjá Kötlu og Örvari. Gunni byrjaði að skipta um glugga á efri hæðinni en það er ekki vitað hvort næst að klára það áður en hann fer á sjó, sem verður eftir Sjómannadag. Gestir eru væntanlegir um helgina sem er bara skemmtilegt.
Að öðru leyti þá felst lífið okkar aðallega í því að hugsa um dýrgripina okkar og sjá allt það skemmtilega í hversdagsleikanum; hlátur og grátur, slef og æla, hjal og sprikl, svefn og vaka og svona mætti áfram telja... sem sagt gætum ekki haft það betra!

einu sinni í mánuði

það virðist vera orðið þannig að ég sjái mér ekki fært að kom hér inn nema einu sinni í mánuði og hripa eitthvað niður. enda svo sem nóg að gera á heimilinu. svo vorum við í borg óttans um daginn og vorum næstum tvær vikur en ætluðum bara að vera í eina. en við komumst heim fyrir páska og gátum því nartað í páskaeggin á heimavelli.

dúettinn dafnar og Erlendur er sprækur þrátt fyrir nýrnavesenið. en við þurfum sum sé að vera soldið á ferðinni með drenginn til læknis í höfuðborginni. það þýðir aðeins eitt og það er að við neyðumst til að kaupa okkur annan bíl. þegar við héldum upp á land núna síðast þurftum við að fá bílinn hjá tengdó lánaðan, en það er volvo steisjón. hann dugði samt varla fyrir allan farangurinn sem fylgdi litlu stórfjölskyldunni enda þurftum við að taka vagninn með og hann tekur svaðalegt pláss. svo núna erum við ein augu þegar við förum á rúntinn því við erum að reyna að sjá út hvernig bíll hentar best; er það jepplingur eða steisjón, sjömanna bíll eða pallbíll, lítil rúta eða húsbíll...maður spyr sig. eina skilyrðið er í rauninni að vagninn komist skammlaust í skottið og það sé pláss fyrir foreldrana og dúettinn. pláss fyrir foreldrana segið þið...jú þannig er mál með vexti að gunni þarf nefnilega að sitja mjög framralega þegar hann keyrir því bílstólarnir taka svo mikið pláss aftur í og það finnst honum óþægilegt þar sem hann er frekar hávaxinn. ég hugsa að svona rauður strætó sé of stór en hugmyndir að rúmgóðum bílum eru vel þegnar!

net-óð???

ég veit ekki alveg hvað ég er að hugsa... ég er að rembast við að halda út þessari blogsíðu, fara reglulega á feisbúkk og svo er ég búin að setja upp barnalandssíðu fyrir dúettinn. það mætti halda að það væru fleiri klukkutímar í sólarhringnum hjá mér en öðrum.
eníhú...þar sem ég held að ég sé ofurkona þá ætla ég að halda þessu öllu til streitu. fyrir forvitna þá geta þeir kíkt á: http://arnaogerlendur.barnaland.is/

ég hefði átt að þusa meira um fólk sem eyðir meiri tíma á facebook í stað þess að blogga. þann stutta tíma sem ég hef til að skjótast í tölvuna þá fer ég frekar á fésið en hingað...(roðn)

en alla vega...lífið er yndislegt hjá okkur litlu stórfjölskyldunni. dúettinn dafnar vel og stækkar. foreldrarnir eru yfirleitt alltaf syfjaðir meðan þeir sinna þeim verkum sem þarf að sinna; gefa börnunum, skipta á börnunum, klæða börnin, hugga börnin, þvo af börnunum, baða börnin... inn á milli gefst þó tími til að hringja kannski í einhvern einn, skjótast í tölvuna, gleypa í sig mat, skella sér í sturtu eða jafnvel taka eina leggju. ég hef ætlað mér að stofna barnalandssíðu fyrir dúettinn en eins og sést gefur maður sér ekki tíma í það. nógu erfitt er að setja inn myndir á fésið, það tekur nefnilega svo langan tíma.

í gær hefði átt að vera fæðingardagur dúettsins miðað við 40 vikna meðgöngu. í tilefni dagsins fórum við með liðið í fyrsta sinn út í vagninum. við röltum einn snöggan hring í bænum og heim aftur. það var æðislegt að komast út og hreyfa sig soltið og ekki er laust við að maður hafi verið beinni í baki og rogginn á svipinn þegar maður ýtti vagninum á undan sér. ég hlakka til þegar maður getur farið að gera þetta reglulega.

komin heim...

...á eyjuna fögru með nýju vestmannaeyingana.
við útskrifuðumst af spítalanum mánudaginn 2. febrúar og eyddum 4 dögum í að taka á móti gestum, nefna börnin og halda veislu í tilefni af nafngiftinni.
englarnir okkar fengu nöfnin Erlendur og Arna í höfuðin á öfum sínum og buðum við nánustu fjölskyldu í kaffi í tilefni af því. afarnir voru að sjálfsögðu rosalega glaðir og stoltir af þeim heiðri að fá nafna og nöfnu og við ætlumst auðvitað til þess að þeir dekri sérstaklega við börnin vegna þessa.
annars voru vinir og vandamenn einstaklega duglegir við að heimsækja okkur og þegar við héldum heim þurftum við nánast að panta flutningabíl til að koma öllum gjöfunum til Eyja. það kemst lítið annað í bílinn en við og krakkarnir og smá farangur. (við sjáum fram á að þurfa að kaupa okkur stærri bíl...)
heimferðin gekk vel og þykir einsýnt að krakkarnir séu hinir mestu sjóhundar, alla vega sváfu þau vel í herjólfi og gáfu foreldrum sínum því tækifæri á að hvíla sig líka.
en það besta af öllu var að komast heim á ásaveginn. kisilíus tók vel á móti okkur þó hann skilji ekki alveg ennþá alla þá athygli sem krílin fá, ég held hann sakni þess að vera aðalnúmerið. eftir að hafa komist heim þá skil ég ennþá betur þetta orðatiltæki: hóm svít hóm!